Εγινε πόλη - σύμβολο της ναζιστικής θηριωδίας. Στα μαρτυρικά
Καλάβρυτα, στις 13 Δεκεμβρίου του 1943, συντελέστηκε ένα από τα
μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με περισσότερους από 700
νεκρούς - όλος ο ανδρικός πληθυσμός πλην 13 που επέζησαν από τα τραύματά
τους κατά την εκτέλεση. Σπίτια λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν, 65 από τα
συνολικά 70 της πόλης, εκατοντάδες μάτια γυναικών και παιδιών είδαν μία
καταστροφή που έμελλε να μην ξεχάσουν ποτέ.
Στον δρόμο για τα Καλάβρυτα, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 143 άνδρες, στα
χωριά Ρωγοί, Κερπινή, Άνω και Κάτω Ζαχλωρού, καθώς και στη Μονή Μεγάλου
Σπηλαίου. Επίσης έκαψαν περίπου 1.000 σπίτια σε πάνω από 50 χωριά, αφού
τα λεηλάτησαν αποκομίζοντας περισσότερα από 2.000 πρόβατα και μεγαλύτερα
ζώα και περίπου 260.000.000 δραχμές
Ένας Έλληνας μαθητής της Β’ Γυμνασίου, από τα Γιαννιτσά ήταν ο νικητής
του διεθνούς διαγωνισμού έκθεσης της Παγκόσμιας Ταχυδρομικής Ένωσης
(UPU). Το θέμα του φετινού διαγωνισμού ήταν «Γράψτε μια επιστολή σε έναν
αθλητή ή μια μορφή του αθλητισμού που θαυμάζετε, για να εξηγήσετε τι
σημαίνουν για εσάς οι Ολυμπιακοί Αγώνες». Στο διαγωνισμό πήραν μέρος
πάνω από ένα εκατομμύριο νέοι από 55 χώρες, μέσω των ταχυδρομείων τους
και νικητής αναδείχτηκε ο 14χρονος Έλληνας.
Διαβάστε την έκθεση του Μάριου Χατζηδήμου:
Γιαννιτσά, 25/01/12
Κύριο Ρότζερ Φεντερερ,
Tennis sport club of Bussel,
Switzerland.
Αγαπητέ Ρότζερ Φέντερερ,
Είμαι ο Μάριος, ένας από τους χιλιάδες, φαντάζομαι θαυμαστές σου. Ένας
μικρός, ασήμαντος Μάριος, μπροστά σ’ έναν γίγαντα του αθλητισμού. Κι ο
λόγος που σου γράφω; Για να σ’ ευχαριστήσω… να σ’ ευχαριστήσω, που
ξύπνησες μέσα μου την αγάπη για τον αθλητισμό και το τένις!
Χρόνια παρακολουθώ τους αγώνες και τις προσπάθειές σου στα γήπεδα,
χειροκροτώ τις νίκες σου και θαυμάζω την επιμονή σου στις δύσκολες
στιγμές. Το ανέβασμα σου όμως στο βάθρο του νικητή στους Ολυμπιακούς
Αγώνες του Πεκίνου, ήταν το «σερβίς», για την δική μου είσοδο στο
άθλημα.
Άρπαξα την παρατημένη ρακέτα του αδελφού μου και αποφασιστικά μπήκα
στο γήπεδο, έτοιμος να νικήσω. Τότε συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικό
είναι, να βλέπεις την ρακέτα στα χέρια του Φέντερερ από το να προσπαθείς
να την κουμαντάρεις στα δικά σου χέρια. Παιδεύτηκα, ίδρωσα, άκουσα
δικαιολογημένα τις φωνές του προπονητή μου, όμως δεν τα παράτησα. Η
μορφή σου στο βάθρο του Ολυμπιονίκη, με κρατούσε εκεί και συνέχιζα…
Συνέχιζα και ονειρευόμουνα… Κάποια μέρα, κτυπώντας το μπαλάκι, εκ
σφενδονίστηκε μαζί και η φαντασία μου, μακριά, πολύ μακριά στον χρόνο
και στον τόπο. Βρέθηκα, λέει, εκεί, στην Αρχαία Ολυμπία, στην μεγάλη
γιορτή του αθλητισμού, στους πρώτους επίσημους Ολυμπιακούς Αγώνες. 776
π.Χ.- οι κήρυκες γυρνούν όλη την Ελλάδα και αναγγέλλουν το γεγονός. Οι
πόλεμοι σταματούν, γιατί ο αθλητισμός ενώνει και συμφιλιώνει τους
ανθρώπους, έτσι τουλάχιστον ήταν τότε! Νέοι από κάθε άκρη της χώρας,
καταφθάνουν εκεί με λεβέντικη ψυχή και σώμα, για ν’ αγωνισθούν τον
«καλόν αγώνα», το «Ευ αγωνίζεσθαι». Τι υπέροχες λέξεις, τι φανταστική
ατμόσφαιρα!
Ήσουν κι εσύ, λέει, εκεί. Οι ιστορικές μου γνώσεις σε απορρίπτουν,
όμως η φαντασία μου σε θέλει εκεί. Ν’ αγωνίζεσαι και να στεφανώνεσαι με
την αγριελιά. Να ποτίζεις με τον ιδρώτα σου, το χώμα της αρχαίας
Ολυμπίας και να δοξάζεσαι μαζί με τον Διαγόρα της Ρόδου, τον Πολυδάμα,
τον Θεαγένη.
Ναι, είμαι περήφανος, που η δική μου πατρίδα, η Ελλάδα, έθεσε τα
θεμέλια του σύγχρονου αθλητισμού. Το αθλητικό πνεύμα, σαρκώθηκε και
μορφοποιήθηκε στους αγώνες της αρχαιότητας. Η Ολυμπιακή φλόγα,
λαμπρυνόμενη με τις άξιες του Ελληνικού πολιτισμού, φώτισε την
οικουμένη. Η αγωνιστικότητα, η ευγενής άμιλλα, ο αυτοέλεγχος, η
συνεργασία, μέσ’ από τον αθλητισμό, εμπλούτισαν και όλη την στάση του
ανθρώπου απέναντι στην ζωή…
…Στεκόσουν εκεί, στεφανωμένος, ακτινοβολώντας την χαρά της νίκης,
όταν σε πλησίασα ντροπ αλά, σου έπιασα το χέρι, σε κοίταξα στα μάτια και
σε ρώτησα:
- Πως νοιώθεις, Ρότζερ; Τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά;
- Άκου μικρέ μου, μου απάντησες με μια φωνή κρυστάλλινη, που ακόμα
αντηχεί στ’ αυτιά μου. «Αγωνίζομαι» σημαίνει «νικώ», να το θυμάσαι αυτό.
Η συμμετοχή, ο αγώνας, είναι ήδη μια μεγάλη νίκη, ανεξάρτητα απ’ το
τρόπαιο. Νίκη ενάντια στους φόβους, τις ανασφάλειες και τις δυσκολίες
του εαυτού σου, ενάντια στον εγωισμό και την φιλαυτία σου. Νίκη
υπέρβασης του εαυτού σου. Και κάτι ακόμα: «Νικώ» σημαίνει «Αγαπώ». Αγαπώ
τον συναγωνιστή μου, που μου έδωσε την ευκαιρία ν’ αγωνιστώ, τον
προπονητή μου, που μου έμαθε τον τρόπω ν’ αγωνίζομαι και να νικώ, τον
κόσμο που με στηρίζει στην προσπάθεια και στον δρόμο προς τη νίκη, τον
Θεό, που μου χαρίζει την δυνατότητα ν’ αγωνίζομαι και να νικώ!
- Άουτ! Μάριε, συγκεντρώσου επιτέλους στο παιχνίδι! Ήταν η φωνή του
προπονητή μου, που με έβγαλε ξαφνικά από την ονειροπόλησή μου. Όμως όχι,
εκείνη την ημέρα, δεν ήταν δυνατόν να συγκεντρωθώ σε κανένα παιχνίδι.
Ήθελα να διηγηθώ, όλα αυτά που έζησα, στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες.
Όλοι μαζί, ο προπονητής και οι συμπαίκτες μου, γίναμε μια συντροφιά κι
αναβαπτισθήκαμε στο πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων. Μιλήσαμε για το
περίφημο «Ευ αγωνίζεσθαι», αυτό που οι σύγχρονοι άνθρωποι, μπορούν
τέλεια να ερμηνεύσουν ετυμολογικά, όσον όμως αφορά την πράξη,
δυσκολεύονται απ ό λίγο έως τραγικά! Στοχεύοντας αποκλειστικά στον
πρωταθλητισμό, λούζονται στα βρώμικα κι επικίνδυνα νερά των αναβολικών,
θυσιάζοντας στον βωμό της εφήμερης δόξας, την καθαρότητα της ψυχής και
του σώματος. Η εξόντωση του αθλητή και η δυσφήμιση των αγώνων, είναι το
μόνο αντίτιμο που εισπράττει κανείς από τέτοιες ενέργειες.
Ε, λοιπόν για μένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν σημαίνουν, ούτε
αναβολικά, ούτε πρωταθλητισμό, ούτε οικονομικά συμφέροντα, οικονομική
κρίση, αντιζηλίες και μίση. Σημαίνουν χαρά για την συμμετοχή, «ευ
αγωνίζεσθαι», φιλία, ειρήνη και σ’ αυτό το πνεύμα εύχομαι να σταθούν οι
φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες.
Σταματώ εδώ την φλυαρία μου, που ίσως σε κούρασε και σου εύχομαι μέσα
απ’ την ψυχή μου, σε όλη σου την ζωή, ν’ αγωνίζεσαι, να νικάς και ν’
αγαπάς, όπως ακριβώς εσύ μου δίδαξες. Σ’ ευχαριστώ για άλλη μια φορά και
σε περιμένω, εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε… Στην αρχαία Ολυμπία, στην
Ελλάδα, στην πατρίδα του πολιτισμού και του αθλητισμού. Στην πανέμορφη
και πολυαγαπημένη μου πατρίδα, που όσες δυσκολίες και τρικυμίες κι αν
περνά τώρα, « δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά», γιατ’ «έχει στο κατάρτι της
βιγλάτορα, παντοτινό, τον Ήλιο, τον Ηλιάτορα»!
Με αγάπη και θαυμασμό,
Μάριος Α. Χατζηδήμου
Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗ ΚΛΕΙΝΕΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΔΡΑΣΗΣ ΤΗΣ! ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΓΕΜΑΤΟ ΥΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.
Είναι η μια διασκευή των μαθητών του Μουσικού Σχολείου Σερρών! Στην προσπάθεια
μας να ακουστούν τα αιτήματα μας διασκευάσαμε το τραγούδι ''Δεν ζητάω πολλά'' .
Αν αναρωτιέστε γιατί κάθε τόσο χρεοκοπεί ένα κράτος, κάποιες επιχειρήσεις ή
χιλιάδες ιδιώτες, και δεν μπορείτε να πιστέψετε πως φταίει μόνο η ανικανότητα
των ανθρώπων, η τεμπελιά και η ατιμία τους, τότε δείτε αυτό το σύγχρονο
γερμανικό παραμύθι. Αν μη τι άλλο θα σας δώσει να καταλάβετε τη βασική αρχή
λειτουργίας του χρηματοοικονομικού συστήματος έτσι όπως έχει στηθεί ως
χρηματοπιστωτικό από κάποιους στο παρελθόν. Θα δείτε πόσο ύπουλα ο τόκος
ευθύνεται για την μιζέρια όλου του κόσμου. Το βίντεο είναι σύντομο και
περιεκτικό για να μην κρατήσει ώρες, για αυτό πράγματα παρουσιάζονται
απλουστευμένα, αλλά και κατανοητά.
Education for Death: The Making of the Nazi", λέγεται το 10λεπτο φιλμάκι κινουμένων σχεδίων του Walt Disney, που κυκλοφόρησε στις 15 Ιανουαρίου 1943 και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Gregor Ziemer.
Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία του μικρού Χανς, ενός αγοριού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατρέφεται για να γίνει ένας ανελέητος στρατιώτης.
Στην αρχή της ταινίας, ένα ζευγάρι Γερμανών πρέπει να αποδείξει σε έναν δικαστή Ναζί, ότι έχει καθαρό αίμα Αρείας φυλής και συμφωνεί να αφιερώσει το γιο του, τον οποίο ονομάζει Hans - μετά την έγκριση του δικαστή -, στην υπηρεσία του Αδόλφου Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα. Τους δίνεται ένα αντίγραφο του Mein Kampf από το δικαστή ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους προς τον Χίτλερ κι ένα βιβλιάριο, που περιέχει χώρο για 12 παιδιά (ένας υπαινιγμός ότι το ζευγάρι αναμένεται να δημιουργήσει μια μεγάλη οικογένεια για την Πατρίδα).
Καθώς ο Hans μεγαλώνει, μαθαίνει μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης, όπου απεικονίζεται ο Χίτλερ ως ιππότης με την αστραφτερή του πανοπλία και σώζει την Ωραία Κοιμωμένη, μια παχύσαρκη Βαλκυρία, που εκπροσωπεί τη Γερμανία, από την κακιά μάγισσα, που εκπροσωπεί τη δημοκρατία. (Ο αφηγητής σαρκαστικά σχολιάζει ότι "το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας φαίνεται να είναι ότι ο Χίτλερ σήκωσε τη Γερμανία στα πόδια της, την ανέβασε πάνω στη σέλα, και την πήρε για μια βόλτα.") Χάρη σε αυτό το είδος της διαστρεβλωμένης ιστορίας, ο Hans και όλα τα νεαρά μέλη της χιτλερικής νεολαίας γοητεύονται με τον Φύρερ, στο πορτραίτο του οποίου αποδίδουν και το γνωστό χαιτετισμό.
Κατόπιν, το κοινό βλέπει τον Hans άρρωστο και κλινήρη. Η μητέρα του προσεύχεται γι αυτόν, γνωρίζοντας ότι είναι μόνο θέμα χρόνου, πριν οι αρχές έρθουν να τον πάρουν για να υπηρετήσει τον Χίτλερ. Ένας Ναζί αξιωματικός κτυπά την πόρτα για να πάρει τον Hans μακριά, αλλά η μητέρα του λέει ότι είναι άρρωστος και έχει ανάγκη φροντίδας. Ο αξιωματικός της λέει να θεραπεύσει το γιο της γρήγορα και να τον ετοιμάσει να φύγουν, πράγμα που σημαίνει ότι αν Hans δεν γίνει καλά, θα υποβληθεί σε ευθανασία. Ο αξιωματικός τη διατάζει να μην τον κανακεύει, γιατί ένας στρατιώτης δεν πρέπει να έχει συναισθήματα, ούτε να δείχνει κανένα απολύτως έλεος.
Τελικά, ο Hans αναρρώνει και συνεχίζει την "εκπαίδευση" του σε μια σχολική τάξη, όπου όλα τα παιδιά φορούν τις στολές της χιτλερικής νεολαίας. Στους τοίχους κρέμονται τα πορτραίτα του Χίτλερ, του Γκαίριγκ και του Γκαίμπελς. Ο δάσκαλος ζωγραφίζει στον πίνακα σε κινούμενα σχέδια ένα κουνέλι και μια αλεπού. Η αλεπού τρώει το κουνέλι και ο Hans λυπάται. Ο δάσκαλος γίνεται έξαλλος και βάζει τον Hans να καθίσει στη γωνία φορώντας καπέλο. Όπως ο Hans κάθεται τιμωρία, ακούει τους υπόλοιπους συμμαθητές να ερμηνεύουν "σωστά" το σκίτσο, λέγοντας πως η "αδυναμία δεν ταιριάζει ποτέ σε ένα στρατιώτη" και "ο ισχυρός αποφασίζει για τον αδύναμο". Αυτό πυροδοτεί τον Hans να αποκηρύξει την άποψή του και να συμφωνήσει με τους υπόλοιπους ότι ο ασθενής πρέπει να καταστρέφεται. "Η Γερμανία είναι η "υπέρ-φυλή" και θα υποτάξει όλα τα αδύναμα έθνη".
Το αγόρι, στη συνέχεια, λαμβάνει μέρος σε μια σταυροφορία για το κάψιμο των βιβλίων. Καίγεται οποιοδήποτε βιβλίο αντιτίθενται στον Χίτλερ, ενώ αντικαθίσταται η Αγία Γραφή με το Mein Kampf, ο σταυρός με ένα ναζιστικό ξίφος και καίγεται μια Καθολική Εκκλησία.
Ο Hans περνά τα επόμενα χρόνια "Παρελαύνοντας και χαιρετώντας" ("Marching and heiling, heiling and marching!") μέχρι να γίνει ένας ενήλικας "καλός Ναζί" της Βέρμαχτ και να αρχίσει να εμπλέκεται με μίσος απέναντι σε οποιονδήποτε εναντιώνεται στον Χίτλερ, "μη βλέποντας τίποτα άλλο απ' αυτό που το κόμμα θέλει να δει, μη λέγοντας τίποτε άλλο απ' αυτό που το κόμμα θέλει να πει και μη κάνοντας τίποτα περισσότερο από ό, τι το κόμμα θέλει να κάνει." (Εξαιρετικά, οι παρωπίδες, το φίμωτρο και οι αλυσίδες!)
Στο τέλος, ο Hans και οι υπόλοιποι Ναζί στρατιώτες παρελαύνουν στον πόλεμο μόνο για να καταλήξουν σε σειρές πανομοιότυπων τάφων, που δεν έχουν τίποτα πάνω τους, εκτός από μια σβάστικα και ένα κράνος στερεωμένο στην κορυφή. Έτσι λοιπόν η εκπαίδευση του Hans ολοκληρώθηκε. "Η εκπαίδευση για το θάνατο ..."
Κάθε τόσο ακούμε για νέους εξωπλανήτες που εντοπίστηκαν και εκτιμήσεις για το κατά πόσον μπορούν να φιλοξενούν ζωή.
Εξωπλανήτες ονομάζονται οι πλανήτες που περιφέρονται γύρω από μακρινά άστρα και, επομένως, ανήκουν σε άλλα πλανητικά συστήματα και όχι στο δικό μας ηλιακό σύστημα. Τα τελευταία 17 χρόνια έχουν ανακαλυφθεί περισσότεροι από 800 - και ο κατάλογος μεγαλώνει με ταχύ ρυθμό, δείχνοντας ότι τα άστρα με πλανητικά συστήματα είναι κάτι συνηθισμένο στον Γαλαξία μας. Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για την ανακάλυψη του πρώτου εξωπλανήτη συνεχίζει να είναι επίκαιρη ακόμη και σήμερα, αφού βρίσκεται πίσω όχι μόνο από την ανακάλυψη του μεγαλύτερου ποσοστού από τους 800, αλλά και από τον πρόσφατο εντοπισμό ενός εξωπλανήτη στο κοντινότερο σ' εμάς άστρο, το α του Κενταύρου. Υπάρχουν όμως και άλλες μέθοδοι για την αναζήτηση εξωπλανητών, που είναι μάλιστα περισσότερο κατάλληλες για το κυνήγι πλανητών στο μέγεθος της Γης και στη «σωστή» απόσταση από το μητρικό τους άστρο, ώστε να μπορούν να φιλοξενούν ζωή.
Στον χώρο όπου έδωσε και κέρδισε τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του, επέστρεψε ο Τζιακόμο Σιντίνι.
Ο πασαδόρος της Τρεντίνο, που μπορεί και πανηγυρίζει ξανά στα παρκέ καθώς «νίκησε» τον καρκίνο, επισκέφτηκε, μαζί με συμπαίκτες του, το νοσοκομείο «Santa Maria della Misericordia» της Περούτζια και σκόρπισε αισιοδοξία στα μικρά παιδιά που παλεύουν με τη λευχαιμία.
Ο διεθνής με την εθνική Ιταλίας (πρωταθλητής Ευρώπης το 2005) νοσηλεύτηκε εκεί όταν διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο των λεμφοκυττάρων, στο τέλος της σεζόν 2010-11.
Ο Σιντίνι, νυν συμπαίκτης του «δικού» μας Δημήτρη Τζούριτς, στην Τρεντίνο, πήρε ένα... διαφορετικό χρυσό μετάλλιο και το καλοκαίρι του 2012 οι γιατροί τού επέτρεψαν να ξαναπαίξει!
Λίγους μήνες μετά, ο Ιταλός επέστρεψε στην πτέρυγα που είχε φιλοξενηθεί, αφού πρώτα πέρασε από το τμήμα με τους μικρούς σε ηλικία ασθενείς.
Μαζί με τους Καζίσκι, Ράφαελ, Μπιραρέλι και μέλη της διοίκησης και του προπονητικού τιμ, μοίρασαν αυτόγραφα στους πιτσιρικάδες και φωτογραφήθηκαν μαζί τους, προσφέροντάς τους λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς.
Ο Σιντίνι χαρακτηρίζει το νοσοκομείο αυτό ως δεύτερο σπίτι του, ενώ οι γιατροί έχουν τη δύναμη του χαρακτήρα του, ως παράδειγμα για τους άλλους ασθενείς.
«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη. Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών. «Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. «Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε». Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία... Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. «Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου», ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά». Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. «Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας,αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό. Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ». Δεν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή,όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης.
"Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του και χάρη στο Ίντερνετ έφτασε και σε μας..."
%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7+28%CE%B7%CF%82.jpg)
